De tijd gaat snel!

Vrijdag 5 april zijn we voor het eerst lopend een sloppenwijk ingegaan. Lukas (een van de Duitsers) nam ons mee naar de sloppenwijk van Malmesbury: Negholeto (we hebben eigenlijk geen flauw idee hoe we dit moeten schrijven, en jullie vast ook niet hoe jullie dit moeten lezen… Gewoon iets proberen!) Wat me vooral opviel was de geur die er hing, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar een zure lucht drong telkens in m’n neus. Echt niet fris! De mensen wonen er allemaal klein, de huisjes lijken zowat uit elkaar te vallen. Terwijl er muziek schalt uit de modernste stereo’s en de mensen goed gekleed zijn. Gek dat contrast!
Daarnaast vind ik het nog steeds bizar dat de blanke en hun grote, mooie huizen, gescheiden zijn door een snelweg van de kleurlingen en de zwarten met hun kleine huisjes. Zoals Marije zei: “het lijkt wel alsof het twee aparte werelden zijn.” De ene keer lijkt het net alsof we in Europa zijn, met alle luxe om ons heen. Als je de snelweg oversteekt, begeef je je ineens in het Afrika zoals ik het me had voorgesteld. Alleen in de winkel ontmoeten ze elkaar, omdat het niet anders kan.
Afgelopen donderdag hebben we even door Afghanistan gelopen! We waren met twee cliënten in de kliniek (voor de kleurlingen en zwarten). Hier zijn drie verschillende wachtruimtes, wanneer je naam geroepen word mag je een wachtruimte verder. Normaal gesproken duurt het zo’n 4 uur voordat je geholpen word. Terwijl we moesten wachten in de kliniek, heeft Mercia, een collega, haar huis in Afghanistan laten zien (een klein, maar prima huis). Afghanistan is een deel van de sloppenwijk Negholeto. Officieel heeft dit deel een andere naam. Het stond bekend als een gevaarlijke wijk, daardoor werd het Afghanistan genoemd. We werden door alle inwoners aangekeken, terwijl ze aan Mercia vroegen: “Waar ga je heen met die buitenstaanders?” In de sloppenwijk komt normaal gesproken geen blanke.
Toen we terug waren werden we snel geholpen, de zusters hebben een zwak voor de kinderen van Elkana en hadden de dossiers van de cliënten bovenop de stapel gelegd.

Vorig weekend zijn we weer naar Kaapstad gegaan, deze keer met de bus! Wat uiteraard súper gevaarlijk is en wat je als blanke nóóit mag doen! We zijn dan ook bijna vermoord, beroofd, over de kop gevlogen en nog meer enge dingen. Grapje natuurlijk, we hebben het prima overleefd. We zaten heerlijk op de voorste stoelen en hadden de hele weg mooi uitzicht. We hadden niets gepland en hadden een heerlijk ontspannen weekend. Hoewel niet alles zat mee, alleen ik had mijn portemonnee mee. Zodat als we beroofd werden, we nog één pinpas hebben. Toen besloot alleen ING niet helemaal mee te werken en kon ik opeens geen geld meer pinnen. Ook niet nadat mijn moeder wat geld had overgemaakt. Zo zaten we met maar een klein beetje geld in Kaapstad. Gelukkig zijn we het weekend doorgekomen! Een voordeel was, dat we nu tegen bedelende mensen konden zeggen dat we écht geen geld hadden. Zo hadden we nog een beetje een excuus. Telkens als iemand geld komt vragen, krijg ik een knoop in mijn maag. Het voelt zo oneerlijk dat deze mensen niets hebben, terwijl wij alles kunnen kopen wat we willen. Tegelijk vertrouw ik het voor geen meter om m’n portemonnee te pakken, ik zie er al iemand mee wegrennen, voordat ik hen geld heb kunnen geven.
In the company gardens hebben we eekhoorntjes gevoerd, met uiteraard nootjes die we op de grond hadden gevonden, want daar hadden we geen geld voor.
Daarna zijn we met Sebastian (een andere Duitser) naar het Suid-Afrika museum gegaan. Wat een klein beetje tegenviel, omdat het niet echt over de geschiedenis van Zuid Afrika ging, maar vooral over de natuur en dieren van Zuid Afrika.
Zondag wilden we graag naar de Hillsong kerk. Er reden alleen geen bussen die kant op, de informatiebalie was gesloten en wanneer we het aan mensen vroegen werden we telkens weer naar een andere kant van het station gestuurd. Na een uur wachten en rond het station lopen, gaven we het op en zijn we naar het kasteel de Goede hoop gegaan. Wat een prachtig kasteel en leuk om zo wat van de geschiedenis te lezen en te zien! Zo bijzonder dat zo’n 400 jaar geleden daar Nederlanders hebben gewoond en geleefd. Ik kon er wel uren rondlopen en hoop nu al voor mijn kinderen dat ik ze niet naar elk museum meesleep…

Afgelopen weekend zijn we op bezoek gegaan bij Almatine, Frederik en het kleurmannetje. Almatine is de dochter van vrienden van mijn ouders en hadden ons uitgenodigd voor een weekendje Stellenbosch. Zaterdag was het heerlijk weer en zijn we naar het strand in Strand gegaan. Ondanks het water ijskoud was hebben Marije en ik gezwommen!
’s Middags hebben we Oom Sammie se winkel bezocht, de oudste winkel van Stellenbosch, de campus en het stadje zelf bekeken. ’s Avonds hebben we een heerlijke braai gehad! Zondag hebben we Almatine horen preken. De rest van het weekend was ik verzonken in een Afrikaans boek, heerlijk! Ik heb het idee dat mijn Afrikaans hierdoor een stuk beter word. Met de kinderen praat ik nu vooral Afrikaans, of eigenlijk “stadig” Nederlands, met twee keer nie en vaak baie in een zin. De kinderen lijken me in elk geval te begrijpen, ik hen alleen nog niet altijd…
We zitten alweer meer dan een maand in Zuid-Afrika en hebben de afgelopen weken weer van alles beleefd!

Vorige week zijn we hard aan de slag gegaan met onze plannen voor Elkana, we hebben de training in elkaar gezet, zijn weer in gesprek gegaan over de activiteiten die we willen doen met de kinderen en hebben deze voor een groot deel uitgedacht. Het voelt fijn om op deze manier iets voor Elkana te kunnen betekenen.
Maandag hebben we onze eerste training over mentorschap gegeven aan de werknemers. Naar ons idee ging dit goed. Door een filmpje te laten zien, vertellen over onze eigen ervaringen en een (korte) uitleg uit de theorie hebben we verteld wat mentor zijn inhoud. Volgende keer willen we met de careworkers de gesprekstechnieken oefenen. Ze reageerden enthousiast en kwamen regelmatig met eigen ideeën, inzichten en ervaringen.
Donderdag gaan we met de kinderen van 8 tot 12 hun lifeline maken. Hierin kunnen ze knutselen over wat ze hebben meegemaakt en ook over hun toekomst nadenken. Volgende week zullen we deze activiteit met de kinderen tot 18 doen.